Yazdıkça yazmak, yazdıkça rahatlamak istiyorum. Çünkü sözlerim yetmiyor bazı şeylere. Değiştirmiyor olanları. Ben de yazıyorum işte. Sebepsizce.

Yazıp yazıp kendim okuyorum. Hissedip, hüzünlenip gözyaşlarımı yalnız kendi içime akıtıyorum. Kimseyi üzmemem gerektiğini düşünüyor, bencilce davranmanın bana göre olmadığını biliyorum. Bildiğim için sana gelmiyorum, gelemiyorum. Onunla olduğunu göre göre yapmamam gerektiğinin farkına varıyorum. ( her saniye daha fazla )

Herkese gidip hiç birini sana benzetemiyorum. Herkes eksik, herkes yarım. Kimse bana senin kadar huzur veren, anlamlı gözlerle bakmıyor. Hiçbirisi ses tonunda hayatın tınısını duyuramıyor. Hiç kimse senin yerini tutmuyor... Evet, tutsun isterdim. Her akşam aklıma gelmemeni, her gün "Acaba?" Diyerek yaşamamayı, "Belki..." demeden günlerimi geçirmeyi, en önemlisi "Seni unuttum." derken seni daha çok hatırlamamayı... O kadar ki "Unuttum." demeye gerek bile duymayacak kadar vazgeçebilmiş olmayı.

Elimden geleni yapmakla yetiniyorum ne yazık ki. Yazmakla. Sadece yazmakla...

Sana yazılmış onlarca sayfa yazı, senin için okunmuş yüzlerce şiirim var benim. İçimde, en derinde seni hissederek yazıp-çizdiğim...

Belki bir gün her şey biter. Ben biterim. Hayat biter. Zaman durur.

O zaman çektiğim acılar yanıma kâr, hüzünlerim gözümde gözyaşı olur.

Sen bunların hiçbirini bilmez; ben hatırımdakilerle yoluma devam ederim...