vedalar hep sessizdir aslında

          Kapıyı çarpmadan önce son kez ardına baktı. günlerini,aylarını,yıllarını geçirdiği eve. yalnız ev olsaydı terk edip gitmek daha basit olabilirdi belki. onun kokusu,onun varlığı da eklenmeseydi eğer.. nasıl düşünebilmişti bırakıp gitmeyi bilmiyordu ama doğru olanın gitmek olduğuna inanıyordu. Birlikte geçirdikleri o güzel saatler geldi bir anda gözünün önüne.yemek yüzünden tartıştıkları anları şimdi gülümseyerek hatırlıyordu. her şey nasıl da yitip gitmiş,anlamını kaybetmeye başlamıştı. vedalarda hatırlar ya insan bazı şeyleri ama yine de gitmek gerekir; aynen bunu yaşıyordu şu anda. bir şey mi olurdu sanki sevdiğini daha çok hissetse ama olmamıştı. o anlayış gösterememiş diğeri sevgisini içinde yaşamayı seçmişti.birbirlerinin adlarını duydukları her an ayaklarının geri geri gideceğini bile bile bitmişti bu aşk. bitmemişti de bitirilmiş aslında.. kayıpları büyüktü,çok büyük. en yakın dostlarını,hayat arkadaşlarını kaybetmişlerdi ikisi de aynı anda.bundan böyle sessizliğin adaletine sığınarak yalnız,yapayalnız geçecekti yıllar.. böyle olmamalı,böyle bitmemeliydi ama bitti,kapıyı kapattı,çekti gitti.