hani böyle yalnızlığın en koyu tonunda

en konuşması gereken susuşlarında

tek kelime bile dökülmezken ağzından;

ve gözyaşın bile soluk benizli yanaklarından süzülmezken;

boşluktaki binlerce avare

bendeki hastalık bu

adına yalnızlık demişler

kimin ne dediği umurumda mı sanki?

benden sana yadigar 

bir kelimelerim var

çünkü bir tek o gelir elimden.

İstanbul Öncesi

Şairler İstanbul'u neden severler bilir misin?

İstanbul, varlığın en güzeli

Yokluğun en şiddetlisi...

İstanbul aşk

İstanbul hasret

İstanbul sevda

GÜLÜŞÜ HİÇ BİTMEDİ

O gün, onu ilk gördüğümde anlamamıştım hayatımda ne kadar büyük yere sahip olacağını. Bildiğim hiçbir şey yoktu. Seviyor muydum o anda? Hayır. Sevmediğimi biliyor muydum? Hayır. Zaten bilmek gerekmiyordu, hissetmek yeterliydi. Ben de hissediyordum onda beni kendine çeken bir şeylerin olduğunu. 

Günler geçti, haftalar geçti, aylar geçti ve ben gittikçe yanında huzur bulacağım adamın o olduğunu anlamaya başladım. Gözümü kapatınca onu görür oldum. Sesi hep kulaklarımdaydı. O gülüşü... 

Nazım gibi sevmelisin beni

Parmaklıklar ardında bile sürdürülen bir sevgi gibi

Ya da Piraye gibi sevmeliyim seni

Aşk olsun kadehimdeki
Ve yalnız seni işitmeli kulağım

Radyoda çalan şarkıda bulmayım sözcüklerindeki sıcaklığı

Kök söktürüyor bana sevdan

Aç kalmak da neymiş sevdasız kalmanın yanında?

Ya susuzluk,

Kıyaslanabilir mi yokluğunla?

Saat tiktakları neden daha gürültülü artık?

Sen yokken neden her şey fazla

Yahut neden her şey biraz daha kapatmaya çalışıyor yokluğunu...

Sevgili Yalnızlık Atölyesi sakinleri,

Bundan sonra sizlerle yalnızca yazılarımı değil şiirlerimi de paylaşmaya karar verdim. 

Aşk, güvenmekti.

Size güvenilmediğini bilmek ne kadar yaralar bilir misiniz?

Elinizde kalanın 0 olduğunu farkettiğinizde, gözünüzden gözyaşının bile akmaya mecali kalmaz.

Kalbinize binlerce bıçak saplanır gibi olur.

Ne bileyim midenizdeki kelebekler ölürken ruhunuza batar sanki kanatları.

Küçücük bir odaya hapsolmuşçasına nefes alamazsınız.

Kaybetmek ve kazanmak arasındaki terazi nereye gideceğini bilmeden eğilip durur.

Aşka kötü diyorlar.neresi kötü bilmiyorum.Ya da neden 

her seferinde acının sebebi olarak suclanıyor anlamıyorum.

(Her şeyin en kötü tarafını düşündüğümüz için sanırım.)

Ama bence aşk tek başına sahilde yürümek gibidir.

Dalgaların sesini, 

göğün mavisini, martıların kanat çarpışlarını doya doya ciğerlerine çekmektir.

Ya da ne bileyim bir şiirin dizelerinde bulmaktır onu.

Bir kaç kere okuyup yine de doyamamaktır. 

Yani aşk; insanın her defasında kurtulmaya çalıştığı ama