Aşka kötü diyorlar.neresi kötü bilmiyorum.Ya da neden 

her seferinde acının sebebi olarak suclanıyor anlamıyorum.

(Her şeyin en kötü tarafını düşündüğümüz için sanırım.)

Ama bence aşk tek başına sahilde yürümek gibidir.

Dalgaların sesini, 

göğün mavisini, martıların kanat çarpışlarını doya doya ciğerlerine çekmektir.

Ya da ne bileyim bir şiirin dizelerinde bulmaktır onu.

Bir kaç kere okuyup yine de doyamamaktır. 

Yani aşk; insanın her defasında kurtulmaya çalıştığı ama

vazgeçmekten korktuğu şeydir.

Aslında aşk,birinde anlam bulur.anlamını bulan diğer bütün sözcükler gibi.

Önceleri duyduğunuzda hayalini kurduğunuz şeyin hayatınızın merkezine

oturmasıdır aşk.

İşte tam da o andan sonra aşk sizin için 'öylesine' olma niteliğini

yitirir.

Sürekli onu yaşamak istersiniz.

Daha doğrusu onu görmek,hissetmek,koklamak,yanınızda olduğunu bilmek..

Her an sesini duymak..

Göz bebeklerinin kalbinize dokunduğunu bilmek..

Gökyüzündeki bulutların,yıldızların,güneşin,ayın onu size hatırlatmasını

beklemek...

Bütün yüzlerin ona benzemesini hayretle izlemek..

İstedikleriniz bunlarla sınırlı kalmaz elbette ama sürekli güzel şeyler

beklersiniz aşk'tan.

Hep sevmek hep sevilmek gibi.

Ne yazık ki aşk'ın yarısı hüzündür.yarısı hayal kırıklığı,yarısı 

umutsuzluktur.

Yarısı meraktır aşk'ın.

Eğer aşk bunu anlarsa ne ala.peki ya anlamazsa?

Ya çabalarınızı görmezden gelirse?

Ya sabrınızın sınırlanırını inatla zorlarsa?

Pes edip gider misiniz arkanıza bakmadan?

Yahut onu da alıp yanınıza kaçar mısınız birlikte buralardan?

Onun sizi görmemesine isyan etmeden rahatça nefes alabilir misiniz?

Bütün bunlara ragmen "ne güzel şeysin" deyip çarpar mı kalbiniz?