İnsanlar hata yapar. İnsanı insan yapan da bu değil midir zaten.

Kimi zaman bedelini çok ağır öderiz hatalarımızın. Evet, kaybederek. Ve kaybettiğimiz şey çoğu zaman sevdiklerimiz olur. 

Bazen de hata yapan değil, yapılan konumundayızdır.

O çok değer verdiğimiz insanın bunu bize nasıl ve neden yaptığını 

düşünmekle harcarız vaktimizi.

Ya çığlıklar atarız,ya ağlarız, ya kızarız, ya bağırırız,ya yumruklarız... 

Ya da sadece susarız. Kelimeleri kifayetsiz bırakıp yalnızca sessizliği dinleriz karşımızdakinin bir tepkiye dahi 

layık olup olmadığını düşünürken.

İşte tam da o anda bir şeyi unuturuz. HATIRALARI.

Yaşananları hiç yaşanmamış sayarız.

Oysa Allah bile affetmiyor mu kulunu? En kötüsünü yapsa da en büyük günahı da işlese kalpten gelen özrü kabul etmiyor mu?

Peki biz neyi bekliyoruz affetmek için? 

Unutmayı neden denemiyoruz hataları?

Gelen özrün samimi olduğunu bile bile neden acı çektiriyoruz herkese?

Ve neden acı çekiyoruz daima?

Hatalar affedilmemek için değil ders çıkarmak içindir.

Aldığı ders ona yetiyorsa, haydi bir kere de sen affetmeyi dene. 

Ve unutma affeden,affedilmeyi de en çok hakedendir.

Affetmeye cesaret edemeyen herkese... Ve affedilmeyi uman tüm dostlarıma.
http://www.youtube.com/watch?v=E04AYTsHTBk