İnsanlar hata yapar. İnsanı insan yapan da bu değil midir zaten.

Kimi zaman bedelini çok ağır öderiz hatalarımızın. Evet, kaybederek. Ve kaybettiğimiz şey çoğu zaman sevdiklerimiz olur. 

Bazen de hata yapan değil, yapılan konumundayızdır.

O çok değer verdiğimiz insanın bunu bize nasıl ve neden yaptığını 

düşünmekle harcarız vaktimizi.

Ya çığlıklar atarız,ya ağlarız, ya kızarız, ya bağırırız,ya yumruklarız... 

Ya da sadece susarız. Kelimeleri kifayetsiz bırakıp yalnızca sessizliği dinleriz karşımızdakinin bir tepkiye dahi 

layık olup olmadığını düşünürken.

İşte tam da o anda bir şeyi unuturuz. HATIRALARI.

Kime güvenmek gerekir? Ya da kime inanmak?

Aslında kime aşık olmak gerekir şu hayatta?

Veyahut olmamak?

Hangisi daha zor keşke bilebilseydim.

Peki senin olmayanı sevmek mi, çok sevdiğin halde vazgeçmek mi daha fazla yıpratır ?

"Gözden ırak olan gönülden de ırak olur" derler. O halde ben, benden uzaklaştıkça sana nasıl böyle bağlanabiliyorum?

Neden yaptı bana bunları?

Neden çektirdi bana bunca ızdırabı?

Neden sevmedi ki beni, ben onun için körkütük olurken bile?

Ya da ben niçin her tepkisini merak ederek gözlerimi ondan ayıramaz hale geldim?

Onca insan varken neden onu seçip, acıların acısını yasattım kendime?

Neden gözümün önünde başkasıyla olduğu halde istedim onu?

Herkese savurabildiğim kelimeler neden sana karşı susup kaldılar?

Neden onun da beni sevdiğinden emin olamadım hiç bir zaman?

Aşk mı bu?

SESSİZ ÇIĞLIKLAR YURDU

Hapishaneler.

Karanlık,kuytu yalnızlıklar.

Nasıl da zor sevdiklerimizden ayrılmak. Onlarsız günlere uyanmak..

Özgürlüğü elinden alınmış serçe gibi yapayalnız ve çaresiz kalırsın önce. İlk gece geçmek bilmez. Saatler yıllara, dakikalar aylara tekabül eder. Senin kalbin burkulur, dışardakilerin kolu,kanadı kırılır... Yüreklerin yarısı içeride yarısı dışarıda kalır.

Uykular harammış gibi göz kapaklarını terkeder bir güzel. Suçun ne olursa olsun yer CEZAEVİ'dir. ve bu yeter umudun, beyaz güvercinin kanatları arasında uçup göğe yüksekselmesine.

Açın Kapınızı Hayallerim Geldi!

Hayat, aşk, sevgi, ölüm, merhamet, ihanet, ayrılık ve yağmur..

Hepsinin ortak bir yönü var desem çok güler misiniz bana? Ya da çok dalga geçer misiniz hayallerimle? Her birinde hem hüzün hem mutluluk var dediğimde saçmaladığımı düşünür müsünüz siz de? Aklınıza da kalbinize de dokunabildiğini söylesem, bu sözcüklerin anlamlarını düşünmeye başlar mısınız hemen?

Yalnızlığı da birlikteliği de bunların arasında bulduğunuzu farkeder misiniz daha sonra? 

"Hayat"ı düşünüp gözlerinizi kapatır mısınız istemsizce?

Bazı insanlar vardır mesela, onların yanında olup olmaman önemli değildir. Ya da onun senin yanında yer alıp yer almadığı. Çünkü onların umut dolu hayalleri, hayata güçle sarılan elleri, herkese yetecek kocaman sevgileri vardır. Araya giren zamanlar, mesafeler, koşullar, insanlar değiştirmez bu gerçeği, bilirsin. Değiştirmeyecektir de. 

Tek kelime etmesen bile gözünün içine bakınca kötü olduğunu anlayacak kadar çok severler seni. Yaptığın yanlışlarda sana karşı sorup-sorgulayan; dışarıya karşı senin safında yer alan vefakar dostlardır onlar.

Herkes aşkı arıyor. Ama gözlerde "at gözlüğü"yle.

Aşk sadece önünde yer almaz ki hayatta. Bazen yanıbaşındadır bazense tam arkanda.

Onun sürekli sana gelmesini bekleyerek bulamazsın sevdayı. Onun için biraz da sen çaba göstermelisin.

Buldun mu kaçırmamalısın elinden öyle kolay kolay.

Şımarmasından korkarak iki arada bir derede söylememelisin onu sevdiğini. Aşkını, onun varlığına her şükrettiğinde dile getirmelisin korkmadan.