SESSİZ ÇIĞLIKLAR YURDU

Hapishaneler.

Karanlık,kuytu yalnızlıklar.

Nasıl da zor sevdiklerimizden ayrılmak. Onlarsız günlere uyanmak..

Özgürlüğü elinden alınmış serçe gibi yapayalnız ve çaresiz kalırsın önce. İlk gece geçmek bilmez. Saatler yıllara, dakikalar aylara tekabül eder. Senin kalbin burkulur, dışardakilerin kolu,kanadı kırılır... Yüreklerin yarısı içeride yarısı dışarıda kalır.

Uykular harammış gibi göz kapaklarını terkeder bir güzel. Suçun ne olursa olsun yer CEZAEVİ'dir. ve bu yeter umudun, beyaz güvercinin kanatları arasında uçup göğe yüksekselmesine.

Parmaklıkların ardından seyreder olursun bir anda. Hayat zaten net değildir,böyle hepten kesintiye uğrar olur. Çizgi çizgi, parça parça, bölük pörçük..

Kader arkadaşların olur orada. Her dakika birbirinizin yüzünü görür,sesini duyarsın.

Yapılacaklar listende yemek-çamaşır-bulaşıktan başka yalnızca "düşünmek" vardır. Her ayrıntıyı kafanda kurar, her sahneyi yeniden yazar, tekrar tekrar oynarsın. Ne yaparsın can sıkıntısı..

Yaz,çiz,yaz,çiz... Böyle devam eder. Ve bu böyle sürüp gittikçe ömründe kağıdın gibi karalanır,yıpranır.

Ama lanet zaman geçmek bilmez ki. Bir tek sevdiklerinle olduğun anlarda su gibi akıp gider.

"Olsun yine de gördüm onu/onları." demek rahatlatır bir tek. Çünkü sabah erkenden kalkar güzelce hazırlanırsın. Yüzünden düşen bin parçanın bir kısmını toplamaya çalışırsın. Sevdiklerinin karşısına hüzün çökmüş gözaltılarıyla çıkmayı kimsenin istemeyeceğini bilirsin.Ama belki de hayatının darbesini 'Senin ziyaretçin yok' diyen gardiyandan yersin.Yaptığın her hazırlık gözünün önünden film şeridi gibi geçerken olanlardan kendini sorumlu tutarsın.
Bu küflü havanın kokusunu onlara yaşatmak zorunda olduğun için...
Kimi suçlasan ucunun sana dokunduğunu fark eder, soğuk duvarların hıçkırıklarını yutmasını umarak banyonun yolunu tutarsın...